Over fokken

Fokken, het is eigenlijk maar een raar woord. Voortplanten klinkt al beter, maar is het ook niet. Engelsen noemen het 'breeding', dat voor mijn gevoel wat beter klinkt en niet zo hard, alsof het om een bedrijf gaat waar je probeert zoveel mogelijk dieren te produceren. Ik kan er op dit moment geen beter woord voor bedenken, dus houd ik het maar bij fokken.undefined

Een nestje fokken, waarom eigenlijk? Het leek ons wel wat, Esther komt van een boerderij waar met regelmaat kalveren werden geboren en ik van een kwekerij waar mijn vader zo af en toe een nestje Stabij's fokte. Toen wij Hilly leerden kennen en zij ons het een en ander had uitgelegd, dachten we dat het wel wat voor ons zou zijn. Eerst moest onze Famke naar een tentoonstelling, het leek me niets en ik was bloednerveus. Ik moest de hond showen en voorbrengen en keek een beetje af bij de rest, tot ik uiteindelijk aan de beurt was. Daar stond ik dan: "Famke staan". Nou dat leek haar maar niets, ze voelde mijn zenuwen en werd erg vervelend. Uiteindelijk kregen we een M (Matig): Famke gedroeg zich niet netjes en had een krul in haar staart. Wat een tegenvaller! Voor mij was ze natuurlijk de mooiste hond die er was en daar kon zo'n keurmeester echt niets aan veranderen. Hilly stimuleerde ons om toch door te gaan, dus ging ik naar Rijssen naar de ringtraining en vervolgens naar de Stabij Clubmatch. Van een bekende keurmeester, de heer Hulzebos, kregen we een ZG. Inmiddels begreep ik wel dat Famke een ZG (Zeer Goed) verdiende. Op de volgende show, in Enschede, werden we beste van het ras en tweede in de rasgroep, dus de kwalificaties om te fokken (minimaal twee keer ZG) hadden we binnen. Vervolgens moesten de heupen van Famke op HD worden geröntgend en moest ze worden geïnventariseerd door iemand van de vereniging. Na dit allemaal te hebben gedaan, moesten we zoeken naar een reu, voor het eerste nest was dit niet zo moeilijk: onze Jippe zou het worden. Maar ook hij moest aan de ZG-regel voldoen, dus weer naar shows en maar hopen op een goed resultaat. Gelukkig kreeg hij op zijn eerste show een U (Uitmuntend) en op de volgende weer. Jippe was ook zover en we konden beginnen, nu maar wachten op de loopsheid.

undefinedWat wilden we bereiken? Elke fokker heeft een ideaalbeeld van een Stabij, dit beeld valt (als het goed is) binnen de vastgestelde rasomschrijving. Weinige honden voldoen aan dit ideaalbeeld, dus probeer je door te selecteren een combinatie te zoeken die aan de verwachting van dit ideaalbeeld voldoet.


Voor de nesten van Famke gelde bijvoorbeeld dat de reu wel wat meer bone mag hebben en een goede staartdracht. Om een nest te krijgen dat enigszins homogeen is, moeten de verschillen tussen reu en teef niet te groot zijn. Om een beetje resultaat te krijgen, moet je dus altijd naar meerder generaties kijken. Heb je veel honden dan kan dit allemaal wat sneller gaan, heb je er minder dan duurt het langer. Wij hebben nu maar twee honden die we voor de fokkerij gebruiken, dus zijn we te klein om snel resultaat te boeken. 

Daarnaast fokken we ook niet om exterieurkampioenen te krijgen, het is belangrijker dat we honden fokken met goede werkeigenschappen, gezondheid en karakters. Als een keurmeester ze daarnaast ook nog mooi vindt, is dat uiteraard meegenomen maar niet ons eerste doel. Nee, ik vind het prettig wanneer een hond in zijn element is, bijvoorbeeld een dag mee het veld in en lekker doen wat hij (en uiteindelijk ik) leuk vindt: het gebruiken van al het jachtinstinct dat in het lijf zit.

Zo proberen wij te fokken. En ik blijf het maar een raar woord vinden. 

Klaas en Esther