Enige tijd na Durko kregen we Jippe, ook hij was een herplaatsing en 11 maanden toen hij bij ons kwam. Hij was bij mensen geweest die hem niet de baas konden en die -volgens zeggen- hondenallergie hadden. Toen hij bij ons kwam, werd het een behoorlijke strijd: hij moest niets van mannen hebben en gedroeg zich vreemd; we wisten toen nog niet waar we aan waren begonnen. Wie Jippe in de ogen keek, kon een onzekere hond zien die leiding zocht. Hij heeft ons flink wat kopzorgen bezorgd maar na een half jaar ging het al een stuk beter en ontwikkelde hij zich tot een enthousiaste, vriendelijke hond met een prima karakter. Af en toe zag je de onzekere Jippe nog terug, als wij bijvoorbeeld wat te bestraffend waren. Maar de lijn was stijgend en het ging zelfs zo goed dat ik hem ook meenam naar een paar shows, alwaar hij goed scoorde. In overleg met de fokadviescommissie hebben we dan ook besloten om Jippe als dekreu in te zetten, uiteindelijk heeft hij voor 5 nesten gezorgd. Het is mooi de eigenaar te zijn van een dekreu: je krijgt een nest maar hebt er verder geen werk mee, dus wel de lusten maar niet de lasten.

Later kreeg Jippe toch weer rare trekken, we kregen dan geen contact met hem en verkeerde hij in zijn eigen wereldje. Niet lang daarna kreeg hij wat een epileptische aanval leek, hij trok met zijn kop en zocht bescherming. 

Toen wij vervolgens bij de dierenarts waren vertelde hij dat er wat anders aan de hand was: Jippe reageerde nergens meer op en alles wees op een hersentumor. Hij heeft het niet overleefd; we missen hem nog elke dag.