Diverse foto's 2018


Eind december een training met Elske in de sneeuw ze begint steeds beter te apporteren.

brrr koude handen
































Begin 2018 verwelkomen wij onze Femke (een Labrador retriever), 
Femke en Elske al snel dikke maatjes 

Femke op de clubdiplomadag van de NVSW onderstaande schreef ik op facebook (niet iedereen begreep dat ik super trots ben op deze hond).


Wat een RAMP hond,,,,?

Onze Elske, met 8 weken kwam ze bij ons wonen ze was zeker niet de mooiste in het nest maar wel het meest vrije en open hondje.

Als pup,
De puppytraining begint, ze doet het goed op alle appel en aandachtsoefeningen. Maar ja, apporteren is wat je met een jachthond wil doen. Elske apporteert niet…….., geen dummy geen knuffel geen bal nee helemaal niets. Wat nu…. Marktplaats? Dat ging natuurlijk niet gebeuren, zou ook jammer zijn haar karakter is prima en ze is snel. Ik ben ‘gewoon’ rustig verder gaan trainen en alle oefeningen waar een apport bij aan de pas kwam, helaas die lukte niet. Na een jaar nog steeds geen apport pffff……………. gaat dit ooit nog goed komen.

Haar eerste apport,
Nou ja een apport kon ik het niet noemen, bij ons in de tuin gooide ik een tennisballetje weg en ben in het gras gaan zitten. Elske kwam vrolijk zonder iets bij me maar ik negeerde haar volledig, ze snapte er niets van, maar na 45 minuten negeren kwam ze met het balletje aanzetten… uiteraard heb ik haar de hemel in geprezen. En de volgende dag het weer herhaalt, nu kwam ze na 10 minuten met het balletje tja vooruitgang…. Het ging zowaar steeds sneller en het balletje werd een dummy en het hele verhaal begon van voor af aan.

Niet opgeven,
Na veel, heel veel en nog veel meer trainings momenten, ik train bijna elke dag heel kort en enthousiast en gemiddeld 2x per week wat langere sessies in goede groepen met top jachthonden (die uiteraard veel beter zijn als Elske). We zijn nu zover dat eigenlijk elke dummy wel binnenkomt, echt niet zo mooi als die tophonden in de trainingsgroep maar ze laat zien dat ze wil… ze gaat snel en vrolijk. Wat een overwinning ….

Te koop?
Nee echt niet!!!! Afgelopen jaar ging ze voor het eerst mee op jacht, tja wat heb je aan een jachthond die niet apporteert…. Haar eerste fazant zal ik nooit vergeten, de fazant vloog over ik schoot en iets verderop plonsde de fazant in het water. Elske zag het allemaal gebeuren en ging te water, pakte de fazant en zwom terug. Ongeveer een meter van de wal bleef de fazant vast zitten in een y-vormige tak. Wonder boven wonder bleef ze heel rustig keek mij aan en bleef doorzwemmen om te proberen aan de wal te komen. Dit lukte niet en ik ging naar haar toe. Ik pakte de tak en brak er een stukje af, zodat ze verder kon zwemmen. Met een natte voeten kwam ik weer aan wal en Elske volgde. Ik zo trots als een pauw heb haar natuurlijk de hemel in geprezen…. Dit was voor het eerst dat ik dacht het zou nog wel eens wat kunnen worden.

Wedstrijden,
Nou ik ben natuurlijk niet zo van de wedstrijden, genieten in het veld is veel mooier als ergens in een showhal of op een proef te staan. Maar ja, op de clubdiplomadag van de NVSW kun je wanneer je ook maar iets aan jachttraining doet niet ontbreken. Ik heb heel erg lopen twijfelen of ik Elske in de starters of in de open klasse zou inschrijven. Uiteindelijk toch voor de open klasse gegaan, acht ja wat kan je gebeuren.

Clubdiplomadag 2018,
Dan sta je daar, de kriebels gieren me door het lijf, zou ze vandaag apporteren? Ik had mezelf voorgenomen om te proberen een C diploma te halen. Ze verbaasde me, af en toe heel positief maar ook negatief de spanning van een wedstrijd doet blijkbaar zoveel met mij dat het werk van Elske er in ieder geval niet beter van wordt. Uiteindelijk heeft ze alle dummy’s opgehaald en heeft ze her en der leuke dingen laten zien. Ik heb ook gezien waar we nog veel werk hebben, lang wachten is bijvoorbeeld ook zo’n ding. We hebben nog veel te leren maar we kunnen tevreden zijn.

Uitslag clubdiplomadag,
Er was wat commotie over de verloren zoek die behoorlijk pittig was, deze mocht opnieuw gedaan worden. Ik besloot dit niet te doen, Elske haar verloren zoek was eerder die morgen met een voldoende binnen en ze lag inmiddels heerlijk te slapen in de auto. Er mochten twee combinaties aan de A proef meedoen en daar zat Elske bij. Ik was natuurlijk vereerd, maar besloot toch om hier niet aan deel te nemen. Elske is nog piep jong (ik noem haar nog steeds ‘mijn’ pup) en ik was bang dat het gewoon te veel van het goede zou worden. Sterker nog ik had vooraf met mijn trainer gesproken en hadden eigenlijk gezegd alleen de C onderdelen te doen.

Trots,
Van ramphond naar marktplaats naar clubwinnaar hoe gek kan het lopen. Een diploma en een beker, beste Stabij op de clubdiplomadag wauw nooit verwacht!!!! Trots, nee… SUPER TROTS . Nu weer met beide beentjes op de grond en weer rustig verder trainen. Kleine stapjes blijven doen en proberen het stappenplan te blijven volgen.
Geen stappen overslaan en vooral in Elske blijven geloven…..

 











Een training van de NVSW, Elske word beter en beter



Eindelijk durfde ik het aan 26 -5-2018 onze eerste OWT in Dongen. 

 

Ja en wat moet ik er van zeggen, het is niet echt een staande honden ding en misschien daarom ook wel een extra uitdaging. In ons geval ook een beetje uit nood geboren Elske apporteert nog niet zolang en zeker nog geen koud wild. Dus een paar maand geleden de stoute schoenen aangetrokken en ingeschreven. OWT is alleen met dummy’s dus maar eens kijken hoe ver we zijn. 

Dan is het zover, ik was bang voor de warmte (29 graden) maar de organisatie had een prachtige locatie met meer dan voldoende schaduwmogelijkheden. Ik heb de laatste jaren steeds meer een hekel gekregen aan allerlei vormen van wedstrijden (waarschijnlijk door het showwereldje en alle cowboyverhalen die de ronde gaan). Ik ging erheen zonder hoge verwachtingen de keurmeesters waren super aardig en behulpzaam, maar ja…. de OWT regels zijn strak en onbuigbaar.

Hoe ging het…

De eerste proef was een walk up tijdens het volgen over een pas geïnjecteerd land werd er geschoten en de hond moest halt houden. Nadat de keurmeester mijn startnummer riep mocht ik Elske inzetten. Ze markeerde perfect en bracht vervolgens de dummy binnen. Daarna ging de walk up verder en net op het moment dat het 2e schot viel zat Elske met haar neus aan de grond. Dus niet gemarkeerd dan maar blind sturen en wonder boven wonder ging dat perfect. Alleen vlak bij de werper trok het ruwe stuk land haar en verdween ze in de ruigte.  De keurmeester zag iets verder een haas wegspringen en ik floot haar snel terug. (had ik achteraf vóór de ruigte moeten doen!!). Ze kwam netjes terug toen zei de keurmeester ze mag niet tot hier komen en je mag de dummy nog proberen te halen. Wat er toen gebeurde was voor mij echt ongelofelijk. Ik vloot haar op de stopfluit en dirigeerde Elske richting de dummy. Wauw nog nooit gedirigeerd!!! Ik helemaal trots terwijl de keurmeester tegen mij zei dat er op een OWT niet gedirigeerd mag worden pfff..  Toen ze uiteindelijk terugkwam met de dummy was de keurmeester helemaal enthousiast.  Voor een OWT is het niet goed maar wat mooi heeft uw hond gewerkt, wat een snelle Stabij hoe oud is ze etc etc.. Dus ondanks dat (cijfers weet ik nog niet) wij een dikke onvoldoendes haalde kwam ik met een heel tevreden gevoel van de proef.  

Bij de tweede proef ging het ongeveer hetzelfde er was een drift met veel lawaai waarna er een schot klonk en er een dummy achter een struik in het water belande. Elske ging uit alleen te diep, ik vloot haar terug en ter hoogte van de dummy zit en vervolgens naar links. Dummy binnen en de keurmeester blij. Weer allerlei complimenten over de snelheid en het appel, ze keek tegen de zon in waardoor bijna elke hond niet goed markeerde en ik had het goed opgelost. ( mag je nu wel of niet dirigeren dacht ik nog). Deze zeer ervaren keurmeester (Cor Woets) een ‘oude rot’ uit het vak was laaiend over Elske. Hij wilde van alles over haar weten hoe oud ze is wie haar gefokt heeft waar en hoe ik train. Zulke honden hebben we nodig een prima rasvertegenwoordiger en bla bla. Door alle zenuwen kreeg ik alles niet eens mee. Mooi maar waarschijnlijk weer een nul dacht ik nog. 

De 3e proef leek niet moeilijk maar was voor mijn Elske een gemene J. Op de positie van de keurmeester moest ik eerst een verloren apport halen en daarna een blinde vooruit in een ruw stukje waar een helper pontificaal in het beeld zat. Terwijl de keurmeester uitlegde wat er gebeuren ging zat Elske al helemaal met haar kop naar de helper, dat word lastig dacht ik. Ik mocht Elske inzetten en ja hoor ze zat scheef richting de helper ik gaf haar dus maar een lijn het bosje in. Dit ging perfect en waar ik bang voor was de verloren zoek ging perfect. (ze wil nog wel eens de dummy negeren om vervolgens een fazant of wat dan ook te zoeken). Vervolgens moest ik haar blind vooruit zoeken richting de werper ik stuurde haar door het hoge gras en ze liep perfect, maar toen…. In haar hoofd en dat was het lastige van deze proef zat ze nog in de zoek modus. Ze ging van de lijn en begon als een volleerde staande hond het veld af te zoeken. Jammer maar ook nu weer gingen we met een super tevreden gevoel van de proef.

Proef 4 een waterproef twee apporten uit het water met schot. Elske heeft de hele dag niet ingesprongen (waar ik wel angst voor had). Ik zet Elske neer en zie in mijn ooghoek dat ze wil gaan, zachtjes maak ik een eeeuh. Ze blijft netjes zitten en ik op commando haalt ze de eerste dummy. Keurmeester zegt een nul, eeuh mag niet en is hetzelfde als inspringen …. Maar maak de oefening maar af. Ook het tweede apport ging prima maar ja het was om mooi af te sluiten voor Elske niet meer voor de punten. (een leer voor de volgende keer).

Proef 5 was een markeer-apport, alle klassen mochten gelijk we hadden dus publiek en dat gaf toch een beetje extra druk. Ik werd opgeroepen en liep naar de proef, schot klonk en dummy werd in het hoge gras opgegooid. Na mijn apport ging ze als een speer uit en vond de dummy vlot. Ik was even bang dat ze weer in de jachtmodus zou gaan maar dat ging goed. Op de terugweg in volle snelheid bleef de dummy ergens haken en verloor ze deze. Zonder aarzeling werd de dummy opgepakt en bracht ze hem netjes binnen. Ik trots als een pauw nam de dummy aan en gaf Elske een aai over de bol. FOUT……………….. eerst aanlijnen dan belonen.

Al met al een topdag gehad alle dummy’s binnen maar helaas niet volgens de regels. Zoals altijd moet ik nog veel leren Elske heeft het ondanks mijn zenuwen prima gedaan. Een geweldige ervaring veel geleerd en genoten van alle honden. Er waren veel verschillende staande honden en gelukkig ook twee Stabij’s Elske en Foppe. Barbara zat met Foppe in een andere groep waardoor ik alleen proef 5 gezien heb. Van haar kreeg ik de foto’s  nogmaals bedankt. 



Jorien met Guus (ter ondersteuning) 

Ondertussen zijn we ook trotse ouders Joyce geslaagd!!!

Ook Femke word al een dame.


Juli 2018

Iedereen die ons gezin kent weet dat alles draait om elkaar de honden en jacht, wij genieten er allemaal van en leven er naar.

Soms gebeuren er dingen waar je geen grip op hebt, we hebben in het verleden al best wat te verduren gehad, en we weten dat alles niet zomaar vanzelfsprekend is. Als mens zijn we klein en kwetsbaar. Onze honden kwamen even op de tweede plaats en gelukkig waren daar Aldo en Erna die op onze 4 honden konden passen.

Ons plekje in Nijverdal moesten we tijdelijk verruilen voor een plek in het Ronald McDonald huis in Groningen.

Donkere wolken stapelden zich over ons gezin, hulp en steun vanuit diverse soms onverwachte hoek zorgde ook weer voor licht. 

Onderstaande schreef ik in september op facebook.

Vanmorgen stapte ik in de auto, 3 graden en eerlijk gezegd niet al teveel vut om te gaan werken. Al het gedoe van de laatste tijd heeft ons geraakt. Soms wat kort voor kont, soms kwaad, soms moe, meestal verdrietig….














Maar ja, alles draait gewoon door en we gaan er natuurlijk voor, inmiddels al een eindje onderweg, de temperatuur inmiddels 6 graden. De zon doet hard zijn best om weer op te komen en het ziet er naar uit dat dit ook vandaag weer gaat lukken.

Ik denk aan alle steun die wij van vrienden bekenden en soms onbekenden hebben gehad. Nu pas in de gaten hoe groot ons netwerk is…. Wij doen net als de zon ons best om weer op te komen, hoewel het met pieken en dalen gaat ben ik er van overtuigd dat dit gaat lukken. Het kan even duren en af en toe verschuilen we ons net als de zon even achter een boom of een wolk.

Bij deze wil ik iedereen bedanken die ons heeft bijgestaan, we zijn al een flink eind op weg, maar hebben ook nog een eind te gaan.

De zon komt op…………….

 












Ik plaats bijna geen foto's van geschoten wild maar deze is toch wel speciaal.
Er is weer tijd om te genieten en te oogsten. Deze bok schoot ik in Heino 
2 dagen na het ontslag van Koen uit UMCG Groningen.

Femke en Elske ik ben met beide flink aan het trainen. 
In december de nest terugkomdag van het Jewels nest bij Aldo en Erna 

Femke loopt een lijn en gaat 
als enige dwars door de bramen




Allemaal opgesteld 

Op veler verzoek op de valreep van 2018 hierbij toch nog een jachtverhaal,

De bok
Er moet nog een bok geschoten worden, tja dat hoor je nogal eens onder de jagers. Het afschot word bepaalt door je reeën bestand en dan maak je bepaalde keuzes. Vorig jaar waren we wat voorzichtig met helaas als gevolg twee reeën aangereden. We hebben een aantal mooie bokken lopen en mijn keuze is na veel aanzitten gevallen op een donkere bok met een ongelijk gewei. Natuurlijk zie je hem dan de eerste paar aanzitten niet.

Onderstaande verhaal is van een aanzit die ik samen met Esther heb gedaan, met alle commotie die we afgelopen jaar thuis hadden besloten samen te gaan aanzitten. Eigenlijk niet eens zozeer met als doel te oogsten maar meer om in alle rust bij te kletsen. (het liep anders).

Op de kansel
Het is eind september wanneer Esther en ik gaan aanzitten om even bij te komen. De zon gaat om 19:27 uur onder en de wind is gunstig. We zijn om ongeveer 16:00 uur in het veld en laten de auto aan de weg staan. We lopen rustig en zonder veel lawaai te maken naar de kansel die we de Ernst noemen. Eenmaal op de kansel doen we het voorste en het rechter raam open, we krijgen de koele avond wind vol op ons gezicht. De kansel staat op een dam en we kijken langs een singel over een slootje. We kijken haaks op een boswal die op ongeveer 150 meter van ons vandaan is. Rechts van ons staan bieten en ca. 200 meter verder koolzaad van toen ongeveer een 30 tot 50 cm hoog.

We zien hem
Het is een prachtige avond en ik denk dat we hooguit een 20 minuten zaten toen ik rechts een ree zag. Met de afstandmeter zag ik dat hij op 370 meter stond, met de verrekijker konden we zien dat het een bok was maar ook niet meer dan dat. Hij stond in het koolzaad, en keek rustig om hem heen en zat wat te grazen. Prachtig zo’n reebok heeft toch altijd weer iets van adel, ik besluit om door de kijker van mijn geweer te kijken zodat ik hem beter kan aanspreken. Huh.. was het, ja het was de bok waar ik al geruime tijd naar zocht en dacht dat hij er niet meer was (hij zou bij de buurjagers geschoten kunnen zijn). Mijn hartslag ging omhoog, hij is er nog maar ja wat nu…. Ik ben niet iemand die er van houd om een kans te nemen en een schot te wagen. Ik overleg met Esther en ik besluit van de kansel af te gaan en de bok te gaan aanbersen. Ik heb altijd een 3 poot schietstok bij me en ik ben in het groen dus besluit er voor te gaan.

Aanbersen
Zodra de bok aan het grazen is open ik heel voorzichtig de deur van de kansel en sta inmiddels op de ladder om naar beneden te gaan. Esther heeft de verrekijker en zegt stop…….. ik verstijf en sta doodstil halfweg op de ladder en wacht op instructies van Esther. Ze fluistert naar me en zegt dat de bok recht naar ons kijkt en dat ik moet wachten. Na, wat voor mij wel een kwartier leek maar in werkelijk maar een paar minuten was zei ze ‘toe maar’ en ik vervolg mijn weg naar beneden. Ik loop in ‘normaal’ tempo achter de singel langs die redelijk dicht begroeid is. Ik loop vanuit de kansel gezien rechtuit naar de boswal met tussen mij en de bok, de singel met sloot en de bieten. Eenmaal aan het eind van de singel bel ik Esther en vraag of de bok er nog staat, Esther zit hoog en heeft goed overzicht. De bok staat nog rustig te grazen en heeft niets gezien we spreken af vanaf nu alleen nog maar te appen. Ik ben nu ongeveer 200 meter van de bok en ga vanachter de singel heel rustig het veld op. Ik kijk door de kijker van mijn geweer naar de plek waar de bok zou moeten staan maar zie niets. Shi….t precies op dat moment trilt mijn telefoon en ik kijk…. Esther stuurt berichtje dat de bok is gaan liggen. Dit is mijn kans om de afstand te verkleinen ik loop rustig langs de sloot met de boswal als achtergrond. Elke keer 4 stappen dan doodstil en kijken of er wat gebeurd… inmiddels heb ik de bok op ca. 130 meter benaderd. Het trilt weer en op hetzelfde moment zie ik de bok weer staan. Ik besluit de 3 poot voor me op te zetten, eerst recht even wachten en nu heel voorzichtig de poten uit schuiven. Het is doodstil de wind is bijna helemaal verdwenen, het zuchtje wind dat er nog is voel ik op mijn gezicht en de bok kan mij dus onmogelijk ruiken. Heel langzaam leg ik mijn geweer op de driepoot. Nu kan ik weer even rustig ademen pff…. de spanning stijgt, zo dicht ben ik dit jaar nog niet bij deze bok geweest. Ik kijk door de kijker van het geweer die nog helemaal ingezoomd staat en ja hoor het is de BOK,…. Hij kijkt mij recht aan ik sta doodstil een mug land op gezicht maar ja ik kan me niet bewegen. Heel langzaam voel ik dat de mug vrouwelijk is een kleine pijnsteek op mijn rechterslaap. Iedereen die mij kent weet dat ik een vreselijke hekel heb aan muggen en ander stekende insecten. Maar nu laat ik het gebeuren……de bok draait zich met de spiegel (kont) naar mij toe en op dat moment gaat mijn rechter hand naar mijn slaap.

Steeds dichter bij,
De bok staat in het koolzaad en ik besluit toch dichter bij te gaan omdat het koolzaad een eventueel schot toch bemoeilijkt. Ik laat het geweer in de driepoot en til de driepoot samen met het geweer op. Heel rustig stap ik 3 passen en zet het spul weer neer. De bok graast rustig verder ik neem even een paar tel en doe weer 3 passen. Dit houd ik zo een flinke poos vol en inmiddels sta ik ongeveer 80 meter van de bok. Ik kijk weer door de kijker en de bok kijkt me aan……. ik hoor niets meer maar zie aan de bok dat hij het niet helemaal vertrouwd. Hij staat recht naar me toe (spits) en ik kan niets doen. wachten en doodstil staan is het enige wat ik kan doen. Ondertussen is het iets kouder aan het worden, of heb ik kippenvel van de spanning. Het is ongeveer 18:30 is en ik heb dus nog tijd voordat het donker word. Het is doodstil mijn ademhaling en het zuchtje wind is het enige geluid wat ik hoor. De bok begint in mijn richting lopen door het koolzaad en graast weer. Ik besluit dat wanneer hij dwars staat en ik een mogelijkheid heb het tot een schot laat komen. Het blijft toch altijd wel een beslissing die bij mij niet vanzelf gaat. Mijn hart bonst maar ik heb de boel volledig onder controle.

Het schot,
De bok draait heel langzaam bij waardoor hij steeds meer dwars komt te staan. Ik probeer mijn ademhaling te controleren en heel langzaam gaat het puntje van mijn rechterwijsvinger naar de trekker. Ik check nog even de afstand van mijn oog naar de kijker en sta op het punt af te drukken. Op hetzelfde moment zit Esther nog steeds vanaf de kansel te kijken en ziet mij als ik stil sta niet staan, mijn groene kleren geven tegen de groene gekleurde achtergrond voldoende dekking. Dan ziet Esther de bok vallen en even later hoort ze het schot. Ze wacht even en belt me vervolgens op….. ik neem de telefoon op en ik adem alsof ik de marathon gelopen heb. De adrenaline giert door mijn lijf en ik ga even op de knieën zitten. De bok ligt en ik geef hem de tijd, na ongeveer 5 minuten loop ik naar de bok en hij ligt op de plek. Ik spreek met Esther af dat we de auto ophalen en de ree aan de rand van het veld ontweiden.

Terwijl ik naar de auto loop gaan er allerlei emoties door me heen ik ben blij dat ik deze emoties heb en weet dat wanneer ik dit gevoel niet meer heb ik meteen stop met jagen. Deze afspraak heb ik met mijzelf gemaakt.

Na het ontweiden is het inmiddels donker geworden en we rijden naar huis. We nemen de apps die we elkaar stuurde nog even door en moeten er wel om lachen.

De bok is binnen en 2018 al weer voorbij.